شاهنامه فردوسی – آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

برستم چنين گفت فرخنده زال كه برگير كوپال و بفراز يال‏

برو تازيان تا بالبرز كوه گزين كن يكى لشكر همگروه‏

ابر كى‏قباد آفرين كن يكى مكن پيش او بر درنگ اندكى‏

بدو هفته بايد كه ايدر بوى گه و بى‏گه از تاختن نغنوى‏

بگويى كه لشكر ترا خواستند همى تخت شاهى بياراستند

كه در خورد تاج كيان جز تو كس نبينيم شاها تو فرياد رس‏

تهمتن زمين را بمژگان برُفت كمر بر ميان بست و چون باد تفت‏

دیوان حافظ - رونق عهد شباب است دگر بستان را

آوردن رستم كى‏قباد را از كوه البرز, اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رستم, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیقباد

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

بیهوده مسوزان نفس خویش چو غواص
کاین نه صدف پوچ، گهر هیچ ندارد
«صائب تبریزی»

دیوان حافظ – المنة لله که در میکده باز است

دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

دیوان حافظ – دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما

دیوان حافظ – مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

دیوان حافظ – چه مستی است ندانم که رو به ما آورد

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

دیوان حافظ – ساقیا آمدن عید، مبارک بادت

دیوان حافظ – کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

شاهنامه فردوسی – آمدن زال به نزد مهراب كابلى

شاهنامه فردوسی – بازگشتن زال به زابلستان

شاهنامه فردوسی – پاسخ شاه مازندران به كاوس

شاهنامه فردوسی – داستان ضحاك با كاوه آهنگر

شاهنامه فردوسی – گرفتن قارن دژ الانان را

شاهنامه فردوسی – راى زدن سام با موبدان بر كار زال

شاهنامه فردوسی – آغاز داستان سهراب‏

شاهنامه فردوسی – پادشاهى فريدون پانصد سال بود

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آبدست

(دَ)
۱- (ص مر.) زاهد، پاکدامن.
۲- ماهر، استاد.
۳- (اِمر.) مستراح.
۴- لباده.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.