شاهنامه فردوسی – آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

برستم چنين گفت فرخنده زال كه برگير كوپال و بفراز يال‏

برو تازيان تا بالبرز كوه گزين كن يكى لشكر همگروه‏

ابر كى‏قباد آفرين كن يكى مكن پيش او بر درنگ اندكى‏

بدو هفته بايد كه ايدر بوى گه و بى‏گه از تاختن نغنوى‏

بگويى كه لشكر ترا خواستند همى تخت شاهى بياراستند

كه در خورد تاج كيان جز تو كس نبينيم شاها تو فرياد رس‏

تهمتن زمين را بمژگان برُفت كمر بر ميان بست و چون باد تفت‏

دیوان حافظ - گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

آوردن رستم كى‏قباد را از كوه البرز, اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رستم, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیقباد

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

عاشقی مقدور هر عیاش نیست
غم کشیدن صنعت نقاش نیست
«بیدل دهلوی»

دیوان حافظ – المنة لله که در میکده باز است

دیوان حافظ – دلا بسوز که سوز تو کارها بکند

دیوان حافظ – یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند

دیوان حافظ – دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

دیوان حافظ – قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

دیوان حافظ – خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود

شاهنامه فردوسی – به زن خواستن كاوس سودابه دختر شاه هاماوران را

شاهنامه فردوسی – گرفتن سهراب دژ سپيد را‏

شاهنامه فردوسی – آمدن افراسياب به ايران زمين

شاهنامه فردوسی – پادشاهى منوچهر صد و بيست سال بود

شاهنامه فردوسی – فرستادن فريدون جندل را به يمن

شاهنامه فردوسی – مردانگى منوچهر و سپاه او در جنگ با تور

شاهنامه فردوسی – هفت خوان رستم

شاهنامه فردوسی – كشته شدن نوذر به دست افراسياب

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آب حیوان

(~ ِ حَ یا حِ)(اِمر.) نک آب حیات.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.