شاهنامه فردوسی – آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

برستم چنين گفت فرخنده زال كه برگير كوپال و بفراز يال‏

برو تازيان تا بالبرز كوه گزين كن يكى لشكر همگروه‏

ابر كى‏قباد آفرين كن يكى مكن پيش او بر درنگ اندكى‏

بدو هفته بايد كه ايدر بوى گه و بى‏گه از تاختن نغنوى‏

بگويى كه لشكر ترا خواستند همى تخت شاهى بياراستند

كه در خورد تاج كيان جز تو كس نبينيم شاها تو فرياد رس‏

تهمتن زمين را بمژگان برُفت كمر بر ميان بست و چون باد تفت‏

دیوان حافظ - دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

آوردن رستم كى‏قباد را از كوه البرز, اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رستم, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیقباد

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

خزینه دل حافظ به زلف و خال مده
که کارهای چنین حد هر سیاهی نیست
«حافظ»

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ – گر می‌فروش حاجت رندان روا کند

دیوان حافظ – جز آستان توام در جهان پناهی نیست

دیوان حافظ – آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند

دیوان حافظ – شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت

دیوان حافظ – بود آیا که در میکده‌ها بگشایند

دیوان حافظ – درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

دیوان حافظ – روشنی طلعت تو ماه ندارد

شاهنامه فردوسی – فرستادن فريدون جندل را به يمن

شاهنامه فردوسی – فراهم آوردن شاهنامه

شاهنامه فردوسی – آراستن كاوس گيتى را‏

شاهنامه فردوسی – باز آوردن رستم كاوس را

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن زال

شاهنامه فردوسی – سير نشدن ضحاك از جستجوى

شاهنامه فردوسی – راى زدن رودابه با كنيزكان

شاهنامه فردوسی – لشكر كشيدن كاوس با رستم‏‏

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آب چلو

(چِ لُ) (اِمر.) آبی که برنج در آن جوشیده باشد، ابریس، آشام، آشاب.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.