شاهنامه فردوسی – آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

برستم چنين گفت فرخنده زال كه برگير كوپال و بفراز يال‏

برو تازيان تا بالبرز كوه گزين كن يكى لشكر همگروه‏

ابر كى‏قباد آفرين كن يكى مكن پيش او بر درنگ اندكى‏

بدو هفته بايد كه ايدر بوى گه و بى‏گه از تاختن نغنوى‏

بگويى كه لشكر ترا خواستند همى تخت شاهى بياراستند

كه در خورد تاج كيان جز تو كس نبينيم شاها تو فرياد رس‏

تهمتن زمين را بمژگان برُفت كمر بر ميان بست و چون باد تفت‏

شاهنامه فردوسی - رفتن كاوس به مازندران

آوردن رستم كى‏قباد را از كوه البرز, اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رستم, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیقباد

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

از شور عشق، سلسله‌جنبان عالمم
مرغی مرا ندید که آهنگ برنداشت
«صائب تبریزی»

دیوان حافظ – مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد

دیوان حافظ – اگر چه عرض هنر پیش یار بی‌ادبیست

دیوان حافظ – روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست

دیوان حافظ – شاهدان گر دلبری زین سان کنند

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

شاهنامه فردوسی – رشك بردن سلم بر ايرج

شاهنامه فردوسی – رفتن كاوس به مازندران

شاهنامه فردوسی – جنگ نوذر با افراسياب سديگر بار

شاهنامه فردوسی – پادشاهى طهمورث ديوبند سى سال بود

شاهنامه فردوسی – ديدن فريدون دختران جمشيد را

شاهنامه فردوسی – تاخته كردن شماساس و خزروان به زابلستان

شاهنامه فردوسی – نامگذارى رستم

شاهنامه فردوسی – خوان چهارم كشتن زنى جادو را

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آب

ریختگی (تِ) (حامص.) آبروریزی، افتضاح.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.