شاهنامه فردوسی – آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

برستم چنين گفت فرخنده زال كه برگير كوپال و بفراز يال‏

برو تازيان تا بالبرز كوه گزين كن يكى لشكر همگروه‏

ابر كى‏قباد آفرين كن يكى مكن پيش او بر درنگ اندكى‏

بدو هفته بايد كه ايدر بوى گه و بى‏گه از تاختن نغنوى‏

بگويى كه لشكر ترا خواستند همى تخت شاهى بياراستند

كه در خورد تاج كيان جز تو كس نبينيم شاها تو فرياد رس‏

تهمتن زمين را بمژگان برُفت كمر بر ميان بست و چون باد تفت‏

شاهنامه فردوسی - پادشاهى گرشاسپ

آوردن رستم كى‏قباد را از كوه البرز, اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رستم, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیقباد

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

من خموشم حال من می‌پرسی ای همدم که باز
نالم و از نالهٔ خود در فغان آرم تو را
«هاتف اصفهانی»

دیوان حافظ – پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود

دیوان حافظ – حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

دیوان حافظ – حال دل با تو گفتنم، هوس است

دیوان حافظ – دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود

دیوان حافظ – دارم امید عاطفتی از جناب دوست

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – به ملازمان سلطان، که رساند این دعا را

دیوان حافظ – بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

شاهنامه فردوسی – پژوهش كردن موبدان از زال

شاهنامه فردوسی – درمان كردن ضحاك

شاهنامه فردوسی – رفتن سام به جنگ مهراب

شاهنامه فردوسی – اندرز كردن منوچهر پسرش را

شاهنامه فردوسی – آگاهى يافتن سيندخت از كار رودابه

شاهنامه فردوسی – گريختن سلم و كشته شدن او به دست منوچهر

شاهنامه فردوسی – تاخته كردن شماساس و خزروان به زابلستان

شاهنامه فردوسی – آمدن زال به نزد مهراب كابلى

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گوش به زنگ

(بِ. زَ)(ص مر.) منتظر، مترصد، آماده عمل.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.