شاهنامه فردوسی – آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

برستم چنين گفت فرخنده زال كه برگير كوپال و بفراز يال‏

برو تازيان تا بالبرز كوه گزين كن يكى لشكر همگروه‏

ابر كى‏قباد آفرين كن يكى مكن پيش او بر درنگ اندكى‏

بدو هفته بايد كه ايدر بوى گه و بى‏گه از تاختن نغنوى‏

بگويى كه لشكر ترا خواستند همى تخت شاهى بياراستند

كه در خورد تاج كيان جز تو كس نبينيم شاها تو فرياد رس‏

تهمتن زمين را بمژگان برُفت كمر بر ميان بست و چون باد تفت‏

دیوان حافظ - جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

آوردن رستم كى‏قباد را از كوه البرز, اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رستم, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیقباد

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

چون مه روشن که تابد از حریر ابرها
ساق سیمینی برون از دامنی افتاده است
«رهی معیری»

دیوان حافظ – بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد

دیوان حافظ – صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

دیوان حافظ – هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود

شاهنامه فردوسی – هنر نمودن زال در پيش منوچهر

شاهنامه فردوسی – فرستادن افراسياب بارمان و هومان را به نزديك سهراب‏

شاهنامه فردوسی – بند كردن فريدون ضحاك را

شاهنامه فردوسی – آبادانى و آرامش شهرها هنگام پادشاهى هوشنگ

شاهنامه فردوسی – رسيدن زال به نزديك سام

شاهنامه فردوسی – پادشاهى طهمورث ديوبند سى سال بود

شاهنامه فردوسی – آفرینش ماه

شاهنامه فردوسی – رسيدن زال به يارى مهراب

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گوال

(گُ) [ په. ] (اِ.) جوال.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.