شاهنامه فردوسی – آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

برستم چنين گفت فرخنده زال كه برگير كوپال و بفراز يال‏

برو تازيان تا بالبرز كوه گزين كن يكى لشكر همگروه‏

ابر كى‏قباد آفرين كن يكى مكن پيش او بر درنگ اندكى‏

بدو هفته بايد كه ايدر بوى گه و بى‏گه از تاختن نغنوى‏

بگويى كه لشكر ترا خواستند همى تخت شاهى بياراستند

كه در خورد تاج كيان جز تو كس نبينيم شاها تو فرياد رس‏

تهمتن زمين را بمژگان برُفت كمر بر ميان بست و چون باد تفت‏

شاهنامه فردوسی - پاسخ شاه مازندران به كاوس

آوردن رستم كى‏قباد را از كوه البرز, اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رستم, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیقباد

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

آن گل که هر دم در دست بادیست
گو شرم بادش از عندلیبان
«حافظ»

دیوان حافظ – دلی که غیب نمای است و جام جم دارد

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – صوفی بیا که آینه صافیست جام را

دیوان حافظ – هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ – دی پیر می‌فروش که ذکرش به خیر باد

دیوان حافظ – منم که گوشه میخانه خانقاه من است

دیوان حافظ – شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

شاهنامه فردوسی – شكيبايى ايرج و برترى عقلش

شاهنامه فردوسی – ستایش پیامبر

شاهنامه فردوسی – آگاهى يافتن فريدون از كشته شدن ايرج‏

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن رستم

شاهنامه فردوسی – آگاهى يافتن زال از مرگ نوذر

شاهنامه فردوسی – بند كردن فريدون ضحاك را

شاهنامه فردوسی – داستان ضحاك با پدرش

شاهنامه فردوسی – پادشاهى منوچهر صد و بيست سال بود

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گنج

(گُ) (اِ.) گنجایش، ظرفیُت.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.