شاهنامه فردوسی – آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

برستم چنين گفت فرخنده زال كه برگير كوپال و بفراز يال‏

برو تازيان تا بالبرز كوه گزين كن يكى لشكر همگروه‏

ابر كى‏قباد آفرين كن يكى مكن پيش او بر درنگ اندكى‏

بدو هفته بايد كه ايدر بوى گه و بى‏گه از تاختن نغنوى‏

بگويى كه لشكر ترا خواستند همى تخت شاهى بياراستند

كه در خورد تاج كيان جز تو كس نبينيم شاها تو فرياد رس‏

تهمتن زمين را بمژگان برُفت كمر بر ميان بست و چون باد تفت‏

دیوان حافظ - ای شاهد قدسی، که کشد بند نقابت

آوردن رستم كى‏قباد را از كوه البرز, اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رستم, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیقباد

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

رخ برافروز که فارغ کنی از برگ گلم
قد برافراز که از سرو کنی آزادم
«حافظ»

دیوان حافظ – تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج

دیوان حافظ – خوش است خلوت اگر یار یار من باشد

دیوان حافظ – دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست

دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

دیوان حافظ – حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

دیوان حافظ – زان یار دل‌نوازم شکری است با شکایت

دیوان حافظ – ماهم این هفته برون رفت و به چشمم سالی‌ست

دیوان حافظ – رواق منظر چشم من آشیانه توست

شاهنامه فردوسی – بازگشتن زال به زابلستان

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن رستم

شاهنامه فردوسی – رزم كردن رستم با سه شاه و رها شدن كاوس از بند

شاهنامه فردوسی – ستایش خرد

شاهنامه فردوسی – آفرینش ماه

شاهنامه فردوسی – شكيبايى ايرج و برترى عقلش

شاهنامه فردوسی – كشته شدن تور بر دست منوچهر

شاهنامه فردوسی – رسيدن سهراب به دژ سپيد

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گمانه

(گُ نَ یا نِ) (اِ.)
۱- گمان، حدس.
۲- چاه با نقبی که مقنی پیش از کندن قنات در محلی که گمان آب می‌رود حفر می‌کند.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.