شاهنامه فردوسی – آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

برستم چنين گفت فرخنده زال كه برگير كوپال و بفراز يال‏

برو تازيان تا بالبرز كوه گزين كن يكى لشكر همگروه‏

ابر كى‏قباد آفرين كن يكى مكن پيش او بر درنگ اندكى‏

بدو هفته بايد كه ايدر بوى گه و بى‏گه از تاختن نغنوى‏

بگويى كه لشكر ترا خواستند همى تخت شاهى بياراستند

كه در خورد تاج كيان جز تو كس نبينيم شاها تو فرياد رس‏

تهمتن زمين را بمژگان برُفت كمر بر ميان بست و چون باد تفت‏

دیوان حافظ - آن پیک نامور که رسید از دیار دوست

آوردن رستم كى‏قباد را از كوه البرز, اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رستم, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیقباد

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

در بیابان جنون سرگشته ام چون گرد باد
همرهی باید مرا مجنون صحرا گرد کو؟
«رهی معیری»

دیوان حافظ – دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود

دیوان حافظ – ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

دیوان حافظ – شراب و عیش نهان چیست کار بی‌بنیاد

دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

دیوان حافظ – دوش از جناب آصف پیک بشارت آمد

دیوان حافظ – سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد

دیوان حافظ – تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

دیوان حافظ – گر می‌فروش حاجت رندان روا کند

شاهنامه فردوسی – فراهم آوردن شاهنامه

شاهنامه فردوسی – پيام فرستادن پسران نزد فريدون

شاهنامه فردوسی – رسيدن سهراب به دژ سپيد

شاهنامه فردوسی – رفتن ايرج بسوى پدر

شاهنامه فردوسی – كشته شدن سيامك بر دست ديو

شاهنامه فردوسی – باز آمدن كاوس به ايران زمين و گسى كردن رستم را

شاهنامه فردوسی – خواب ديدن سام از چگونگى كار پسر

شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گمار

(~.) (اِ.) چمچه، کفگیر بزرگ.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.