شاهنامه فردوسی – آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

برستم چنين گفت فرخنده زال كه برگير كوپال و بفراز يال‏

برو تازيان تا بالبرز كوه گزين كن يكى لشكر همگروه‏

ابر كى‏قباد آفرين كن يكى مكن پيش او بر درنگ اندكى‏

بدو هفته بايد كه ايدر بوى گه و بى‏گه از تاختن نغنوى‏

بگويى كه لشكر ترا خواستند همى تخت شاهى بياراستند

كه در خورد تاج كيان جز تو كس نبينيم شاها تو فرياد رس‏

تهمتن زمين را بمژگان برُفت كمر بر ميان بست و چون باد تفت‏

شاهنامه فردوسی - آگه شدن منوچهر از كار سام و زال زر

آوردن رستم كى‏قباد را از كوه البرز, اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رستم, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیقباد

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

ز آدمی به جهان نام نیک ماند و بس
به مهر کوش که گیتی به کس وفا نکند
«ادیب نیشابوری»

دیوان حافظ – روزگاریست که سودای بتان دین من است

دیوان حافظ – همای اوج سعادت به دام ما افتد

دیوان حافظ – راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد

دیوان حافظ – ساقیا برخیز و درده جام را

دیوان حافظ – در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است

دیوان حافظ – دوش آگهی ز یار سفر کرده داد باد

دیوان حافظ – روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست

دیوان حافظ – ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

شاهنامه فردوسی – داستان فريدون با كارگزار ضحاك

شاهنامه فردوسی – ستایش پیامبر

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن پشنگ از مرگ منوچهر

شاهنامه فردوسی – رزم رستم با سهراب

شاهنامه فردوسی – باز آمدن كاوس به ايران زمين و گسى كردن رستم را

شاهنامه فردوسی – خشم گرفتن كاوس بر رستم‏‏

شاهنامه فردوسی – آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

شاهنامه فردوسی – تاخت كردن منوچهر بر سپاه تور

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گلیم گوش

(~.) (اِمر.) موجودی متوهم به شکل آدمی با گوش‌های بزرگ به حدی که یک گوش را بستر و دیگری را لحاف می‌کرده اند؛ گوش بستر.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.