شاهنامه فردوسی – آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

برستم چنين گفت فرخنده زال كه برگير كوپال و بفراز يال‏

برو تازيان تا بالبرز كوه گزين كن يكى لشكر همگروه‏

ابر كى‏قباد آفرين كن يكى مكن پيش او بر درنگ اندكى‏

بدو هفته بايد كه ايدر بوى گه و بى‏گه از تاختن نغنوى‏

بگويى كه لشكر ترا خواستند همى تخت شاهى بياراستند

كه در خورد تاج كيان جز تو كس نبينيم شاها تو فرياد رس‏

تهمتن زمين را بمژگان برُفت كمر بر ميان بست و چون باد تفت‏

دیوان حافظ - ساقی ار باده از این دست به جام اندازد

آوردن رستم كى‏قباد را از كوه البرز, اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رستم, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیقباد

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

ای فلك اندوه شیرین بر دل خسرو منه
كاین بضاعت را خریداری به از فرهاد نیست
«جامی»

دیوان حافظ – سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

دیوان حافظ – حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

دیوان حافظ – دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – ساقیا برخیز و درده جام را

دیوان حافظ – درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

دیوان حافظ – دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد

دیوان حافظ – سحرم دولت بیدار به بالین آمد

شاهنامه فردوسی – خواب ديدن سام از چگونگى كار پسر

شاهنامه فردوسی – زادن منوچهر از مادرش‏

شاهنامه فردوسی – اندر زادن فريدون

شاهنامه فردوسی – رفتن زال به رسولى نزد منوچهر

شاهنامه فردوسی – ديدن فريدون دختران جمشيد را

شاهنامه فردوسی – پژوهش كردن موبدان از زال

شاهنامه فردوسی – رفتن ايرج به نزد برادران

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن منوچهر از كار زال و رودابه‏

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گلنگدن

(گَ لَ گَ دَ) [ تر. ] (اِمر.) شیئی فلزی در تفنگ و تیربارها که متصل به محفظه فشنگ است و با حرکت دادن و پیچانیدن آن فشنگ به محفظه وارد و یا پوکه فشنگ از محفظه انتهای آن خارج شود.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.