شاهنامه فردوسی – آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

برستم چنين گفت فرخنده زال كه برگير كوپال و بفراز يال‏

برو تازيان تا بالبرز كوه گزين كن يكى لشكر همگروه‏

ابر كى‏قباد آفرين كن يكى مكن پيش او بر درنگ اندكى‏

بدو هفته بايد كه ايدر بوى گه و بى‏گه از تاختن نغنوى‏

بگويى كه لشكر ترا خواستند همى تخت شاهى بياراستند

كه در خورد تاج كيان جز تو كس نبينيم شاها تو فرياد رس‏

تهمتن زمين را بمژگان برُفت كمر بر ميان بست و چون باد تفت‏

شاهنامه فردوسی - رزم سهراب با گردآفريد

آوردن رستم كى‏قباد را از كوه البرز, اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رستم, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیقباد

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

تو طاعت حق کنی به امید بهشت
نه نه تو نه عاشقی که مزدوری تو
«شیخ بهایی»

دیوان حافظ – طایر دولت اگر باز گذاری بکند

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

دیوان حافظ – ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

دیوان حافظ – بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

دیوان حافظ – سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – حال دل با تو گفتنم، هوس است

شاهنامه فردوسی – آگاهى يافتن سيندخت از كار رودابه

شاهنامه فردوسی – خوان دوم يافتن رستم چشمه آب

شاهنامه فردوسی – داستان ضحاك با كاوه آهنگر

شاهنامه فردوسی – رفتن كى‏ كاوس به مازندران

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر مردن فريدون

شاهنامه فردوسی – پادشاهى جمشيد هفت سد سال بود

شاهنامه فردوسی – آمدن كى ‏قباد به استخر پارس

شاهنامه فردوسی – آمدن سام به ديدن رستم

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گلایول

(گِ یُ) [ فر. ] (اِ.) گلی است با ساقه‌های بلند، برگ‌های دراز و باریک و گل‌هایی به رنگ‌های سفید، سرخ. پیاز این گل سفت و پوشیده از الیاف می‌باشد.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.