شاهنامه فردوسی – آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

برستم چنين گفت فرخنده زال كه برگير كوپال و بفراز يال‏

برو تازيان تا بالبرز كوه گزين كن يكى لشكر همگروه‏

ابر كى‏قباد آفرين كن يكى مكن پيش او بر درنگ اندكى‏

بدو هفته بايد كه ايدر بوى گه و بى‏گه از تاختن نغنوى‏

بگويى كه لشكر ترا خواستند همى تخت شاهى بياراستند

كه در خورد تاج كيان جز تو كس نبينيم شاها تو فرياد رس‏

تهمتن زمين را بمژگان برُفت كمر بر ميان بست و چون باد تفت‏

دیوان حافظ - به ملازمان سلطان، که رساند این دعا را

آوردن رستم كى‏قباد را از كوه البرز, اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رستم, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیقباد

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

بیا به ملک دل ار توانی
که ملک دل پادشه ندارد
«ملک الشعرای بهار»

دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

دیوان حافظ – اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

دیوان حافظ – هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد

دیوان حافظ – دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

دیوان حافظ – روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست

دیوان حافظ – گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

دیوان حافظ – تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج

دیوان حافظ – دوش از جناب آصف پیک بشارت آمد

شاهنامه فردوسی – كشته شدن سيامك بر دست ديو

شاهنامه فردوسی – راى زدن زال با موبدان در كار رودابه

شاهنامه فردوسی – كشته شدن تور بر دست منوچهر

شاهنامه فردوسی – فرستادن افراسياب بارمان و هومان را به نزديك سهراب‏

شاهنامه فردوسی – رفتن ايرج بسوى پدر

شاهنامه فردوسی – بازگشتن زال به زابلستان

شاهنامه فردوسی – پادشاهى ضحاك هزار سال بود

شاهنامه فردوسی – رشك بردن سلم بر ايرج

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گل گفتن

(~. گُ تَ) (مص ل.) حرف نیکو و به جا گفتن.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.