شاهنامه فردوسی – آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

برستم چنين گفت فرخنده زال كه برگير كوپال و بفراز يال‏

برو تازيان تا بالبرز كوه گزين كن يكى لشكر همگروه‏

ابر كى‏قباد آفرين كن يكى مكن پيش او بر درنگ اندكى‏

بدو هفته بايد كه ايدر بوى گه و بى‏گه از تاختن نغنوى‏

بگويى كه لشكر ترا خواستند همى تخت شاهى بياراستند

كه در خورد تاج كيان جز تو كس نبينيم شاها تو فرياد رس‏

تهمتن زمين را بمژگان برُفت كمر بر ميان بست و چون باد تفت‏

دیوان حافظ - عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه‌سرشت

آوردن رستم كى‏قباد را از كوه البرز, اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رستم, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیقباد

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

مرا که نیست ره و رسم لقمه پرهیزی
چرا ملامت رند شرابخواره کنم
«حافظ»

دیوان حافظ – دوش از جناب آصف پیک بشارت آمد

دیوان حافظ – دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد

دیوان حافظ – خیال روی تو در هر طریق همره ماست

دیوان حافظ – یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

دیوان حافظ – بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

دیوان حافظ – خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود

دیوان حافظ – دل من در هوای روی فرخ

دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

شاهنامه فردوسی – رزم كاوس با شاه هاماوران

شاهنامه فردوسی – فراهم آوردن شاهنامه

شاهنامه فردوسی – رسيدن سام و دستان به كابل

شاهنامه فردوسی – ستايش سلطان محمود

شاهنامه فردوسی – فرستادن افراسياب بارمان و هومان را به نزديك سهراب‏

شاهنامه فردوسی – بازگشتن زال به زابلستان

شاهنامه فردوسی – خواب ديدن سام از چگونگى كار پسر

شاهنامه فردوسی – پيروز نامه منوچهر نزد فريدون

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گشنیز

(گِ) [ په. ] (اِ.)
۱- گیاهی است یک ساله با گل‌های سفید و چتری، از سبزی‌های خوردنی که مزه آن تند است.
۲- ورقی دربازی که خال‌های آن شبیه برگ گشنیز است، خاج.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.