شاهنامه فردوسی – آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

برستم چنين گفت فرخنده زال كه برگير كوپال و بفراز يال‏

برو تازيان تا بالبرز كوه گزين كن يكى لشكر همگروه‏

ابر كى‏قباد آفرين كن يكى مكن پيش او بر درنگ اندكى‏

بدو هفته بايد كه ايدر بوى گه و بى‏گه از تاختن نغنوى‏

بگويى كه لشكر ترا خواستند همى تخت شاهى بياراستند

كه در خورد تاج كيان جز تو كس نبينيم شاها تو فرياد رس‏

تهمتن زمين را بمژگان برُفت كمر بر ميان بست و چون باد تفت‏

دیوان حافظ - زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

آوردن رستم كى‏قباد را از كوه البرز, اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رستم, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیقباد

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

خروش سیل حوادث بلند می‌گوید
که خواب امن درین خاکدان نمی‌باشد
«صائب تبریزی»

دیوان حافظ – شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

دیوان حافظ – همای اوج سعادت به دام ما افتد

دیوان حافظ – روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

دیوان حافظ – آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

دیوان حافظ – عشق تو نهال حیرت آمد

دیوان حافظ – آن کس که به دست جام دارد

دیوان حافظ – شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد

دیوان حافظ – بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد

شاهنامه فردوسی – گرفتن رستم رخش را

شاهنامه فردوسی – آگاهى يافتن سيندخت از كار رودابه

شاهنامه فردوسی – ستایش خرد

شاهنامه فردوسی – داستان دقیقی سخن سرای

شاهنامه فردوسی – گريختن سلم و كشته شدن او به دست منوچهر

شاهنامه فردوسی – باز آمدن كاوس به ايران زمين و گسى كردن رستم را

شاهنامه فردوسی – پادشاهى زوطهماسپ

شاهنامه فردوسی – پادشاهى هوشنگ چهل سال بود

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گدیه

(گَ یِّ) (حامص.) گدایی کردن.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.