شاهنامه فردوسی – آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

برستم چنين گفت فرخنده زال كه برگير كوپال و بفراز يال‏

برو تازيان تا بالبرز كوه گزين كن يكى لشكر همگروه‏

ابر كى‏قباد آفرين كن يكى مكن پيش او بر درنگ اندكى‏

بدو هفته بايد كه ايدر بوى گه و بى‏گه از تاختن نغنوى‏

بگويى كه لشكر ترا خواستند همى تخت شاهى بياراستند

كه در خورد تاج كيان جز تو كس نبينيم شاها تو فرياد رس‏

تهمتن زمين را بمژگان برُفت كمر بر ميان بست و چون باد تفت‏

دیوان حافظ - سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند

آوردن رستم كى‏قباد را از كوه البرز, اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رستم, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیقباد

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

کجاست عشق جگر سوز اضطراب انگیز؟
که من به سینه دل آرمیده ای دارم
«رهی معیری»

دیوان حافظ – آن کس که به دست جام دارد

دیوان حافظ – به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

دیوان حافظ – واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

دیوان حافظ – صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

دیوان حافظ – رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد

دیوان حافظ – دل سراپرده محبت اوست

دیوان حافظ – خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است

شاهنامه فردوسی – رزم بارمان و قباد و كشته شدن قباد

شاهنامه فردوسی – داستان ابو منصور بن محمد

شاهنامه فردوسی – پادشاهى جمشيد هفت سد سال بود

شاهنامه فردوسی – رسيدن سام و دستان به كابل

شاهنامه فردوسی – شكيبايى ايرج و برترى عقلش

شاهنامه فردوسی – كشته شدن تور بر دست منوچهر

شاهنامه فردوسی – آمدن سام به ديدن رستم

شاهنامه فردوسی – جنگ رستم با افراسياب

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گچک

(گ چَ)(اِ.)نام سازی است شبیه کمانچه که با آرشه نواخته می‌شود.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.