آوردن رستم كیقباد را از كوه البرز
برستم چنين گفت فرخنده زال كه برگير كوپال و بفراز يال
برو تازيان تا بالبرز كوه گزين كن يكى لشكر همگروه
ابر كىقباد آفرين كن يكى مكن پيش او بر درنگ اندكى
بدو هفته بايد كه ايدر بوى گه و بىگه از تاختن نغنوى
بگويى كه لشكر ترا خواستند همى تخت شاهى بياراستند
كه در خورد تاج كيان جز تو كس نبينيم شاها تو فرياد رس
تهمتن زمين را بمژگان برُفت كمر بر ميان بست و چون باد تفت
کنون که چشمه قند است لعل نوشینت
سخن بگوی و ز طوطی شکر دریغ مدار
«حافظ»
(گُ رَ) (ق مر.) (عا.)
۱- به قیمت مقطوع، بی آن که وزن کنند و یا بشمرند.
۲- به تخمین، بدون حساب دقیق.
۳- بیهوده.
(گَ تِ) (ص.)
۱- بزرگ، عظیم.
۲- درشت، کلان.
(گُ جَ تَ) [ په. ] (ص.) خبیث، ملعون. گجسته هم گفته میشود.
(گَ) (اِ.) گدایی.
(گَ یا گِ) (ص.) سایل، دریوزه گر. ؛~ی سامره کنایه از: گدای بسیار سمج. ؛ ~گشنه بسیار فقیر.
(~. اَ مَ) (اِمر.)
۱- ارمنیی ای که گدا باشد.
۲- مجازاً: گدای پست، سایل دون طبع.
(~.) (حامص.) کم خرج کردن، در خرج کردن امساک نمودن.
(گُ تَ) [ په. ]
۱- (مص م.) آب کردن، ذوب کردن.
۲- (مص ل.) آب شدن فلز و روغن و غیره به وسیله حرارت، ذوب شدن.
۳- لاغر کردن، کاستن.
(گُ تِ) (اِمف.) ذوب شده، مذاب.
(~. شُ دَ) (مص ل.) ذوب شدن، آب شدن، حل شدن.
(گُ) (اِ.) معبر و گذرگاه در آب، پایاب، جای کم عمق رودخانه که میتوان پهنای آن را بدون شنا کردن پیمود.
(گُ رِ) (اِ.) بالاخانه تابستانی.
(گُ)(اِمص.)۱ - ذوب، گدازش.
۲- لاغری.
(گُ زِ) (اِمص.)
۱- عمل گداختن، ذوب.
۲- کاهش تن، لاغری.
(گُ زَ دِ) (ص فا.) ذوب کننده، آب کننده.
(گُ زِ) (اِ.) موادی که از دهانه آتشفشان یا شکاف زمین بیرون ریزد.
(گَ یا گِ) (اِ.)
۱- عمل خواستن پول و کمک مالی از دیگران برای گذران زندگی.
۲- کار گدا.
(گَ دَ یا دِ) (اِ.) سلاح جنگ.
(گَ دِ یا دَ) (اِ.) دندانه کلید، زبانه کلید.
(گَ) (اِ.) گردنه کوه، جایی در کوه که برف زیادی میبارد و رفت و آمد مشکل است.
