شاهنامه فردوسی – آمدن رستم به نخجيرگاه‏

آمدن رستم به نخجيرگاه‏

ز گفتار دهقان يكى داستان بپيوندم از گفته باستان‏

ز موبد برين گونه بر داشت ياد كه رستم يكى روز از بامداد

غمى بد دلش ساز نخچير كرد كمر بست و تركش پر از تير كرد

سوى مرز توران چو بنهاد روى چو شير دژاگاه نخچير جوى‏

چو نزديكى مرز توران رسيد بيابان سراسر پر از گور ديد

بر افروخت چون گل رخ تاج بخش بخنديد و ز جاى بركند رخش‏

بتير و كمان و بگرز و كمند بيفگند بر دشت نخچير چند

ز خاشاك و ز خار و شاخ درخت يكى آتشى برفروزيد سخت‏

شاهنامه فردوسی - آگاه شدن مهراب از كار دخترش

چو آتش پراگنده شد پيل تن درختى بجست از در بابزن‏

يكى نره گورى بزد بر درخت كه در چنگ او پرّ مرغى نسخت‏

چو بريان شد از هم بكند و بخورد ز مغز استخوانش برآورد گرد

بخفت و بر آسود از روزگار چمان و چران رخش در مرغزار

سواران تركان تنى هفت و هشت بران دشت نخچيرگه برگذشت‏

يكى اسپ ديدند در مرغزار بگشتند گرد لب جويبار

چو بر دشت مر رخش را يافتند سوى بند كردنش بشتافتند

گرفتند و بردند پويان بشهر همى هر يك از رخش جستند بهر

دیوان حافظ - خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست

چو بيدار شد رستم از خواب خوش بكار آمدش باره دستكش‏

بدان مرغزار اندرون بنگريد ز هر سو همى بارگى را نديد

غمى گشت چون بارگى را نيافت سراسيمه سوى سمنگان شتافت‏

همى گفت كاكنون پياده دوان كجا پويم از ننگ تيره روان‏

چه گويند گردان كه اسپش كه برد تهمتن بدين سان بخفت و بمرد

كنون رفت بايد به بيچارگى سپردن بغم دل بيكبارگى‏

كنون بست بايد سليح و كمر بجايى نشانش بيابم مگر

همى رفت زين‏سان پر اندوه و رنج تن اندر عنا و دل اندر شكنج‏

دیوان حافظ - دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما

آمدن رستم به نخجيرگاه‏, اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

می‌ترسم از خرابی ایمان که می‌برد
محراب ابروی تو حضور نماز من
«حافظ»

دیوان حافظ – دوش آگهی ز یار سفر کرده داد باد

دیوان حافظ – حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

دیوان حافظ – غلام نرگس مست تو تاجدارانند

دیوان حافظ – سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند

دیوان حافظ – شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

دیوان حافظ – سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

شاهنامه فردوسی – آشتى خواستن پشنگ از كى‏ قباد

شاهنامه فردوسی – خوان هفتم كشتن رستم ديو سپيد را

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن مهراب از كار دخترش

شاهنامه فردوسی – رفتن كى‏ كاوس به مازندران

شاهنامه فردوسی – آمدن تهمينه دختر شاه سمنگان به نزد رستم‏‏‏

شاهنامه فردوسی – لشكر كشيدن كاوس با رستم‏‏

شاهنامه فردوسی – آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

شاهنامه فردوسی – نامه كاوس به رستم و خواندن او از زابلستان‏‏

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آب

[ په. ] (اِ.) مایعی است شفاف، بی طعم و بی بو، مرکب از دو عنصر اکسیژن و ئیدروژن ؛ o 2 H، در باور قدما یکی از چهار عنصر «آب، آتش، باد، خاک» محسوب می‌شده. معانی کنایی آب:
۱- آبرو.
۲- جلا، درخشندگی.
۳- رونق.
۴- اشک.
۵- عرق.
۶- نازکی.
۷- شادابی.
۸- زیبایی و شکوه.
۹- مَنی، نطفه.
۱۰ - ارج، قیمت.
۱۱ - پیشاب، ادرار.
۱۲ - عصاره، شیره.
۱۳ - رود، نهر.
۱۴ - بزاق، آب دهان. ؛ ~در هاون کوبیدن کار بیهوده کردن. ؛ ~از ~ تکان نخوردن ک نایه از: آرام بودن اوضاع و احوال. ؛ ~ از دست نچکیدن کنایه از: نهایت خست و پول دوستی. ؛ ~ از سر گذشتن بی فایده شدن چاره و تدبیر. ؛ ~ از دریا بخشیدن از دیگران مایع گذاشتن، از حساب دیگران بخشیدن. ؛ ~بر در کسی ریختن خدمت آن کس را کردن. ؛ ~ پاکی روی دست کسی ریختن اتمام حجت کردن، حرف آخر را زدن. ؛ ~زیر پوست کسی رفتن کنایه از: چاق شدن. ؛ از ~ گل آلود ماهی گرفتن از وضع آشفته سوء استفاده کردن. ؛~ از چیزی خوردن از آن چیز بهره مند شدن.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.