شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

گفتار اندر آفرینش آفتاب

ز ياقوت سرخست چرخ كبود نه از آب و گرد و نه از باد و دود

بچندين فروغ و بچندين چراغ بياراسته چون بنوروز باغ‏

روان اندرو گوهر دلفروز كزو روشنايى گرفتست روز

ز خاور بر آيد سوى باختر نباشد ازين يك روش راست‏تر

ايا آنكه تو آفتابى همى چه بودت كه بر من نتابى همى

دیوان حافظ - کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, گفتار اندر آفرینش آفتاب

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

نه هر که نظم دهد دفتری نظیر من است
که تابناک تر از خود نمی تواند دید
«رهی معیری»

دیوان حافظ – روز هجران و شب فرقت یار آخر شد

دیوان حافظ – المنة لله که در میکده باز است

دیوان حافظ – صلاح کار کجا و من خراب کجا

دیوان حافظ – بنال بلبل اگر با منت سر یاریست

دیوان حافظ – دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

دیوان حافظ – خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست

شاهنامه فردوسی – رفتن سام به جنگ مهراب

شاهنامه فردوسی – جنگ كاوس با شاه مازندران

شاهنامه فردوسی – تاخت كردن منوچهر بر سپاه تور

شاهنامه فردوسی – گريختن سلم و كشته شدن او به دست منوچهر

شاهنامه فردوسی – پادشاهى ضحاك هزار سال بود

شاهنامه فردوسی – رزم كردن رستم با سه شاه و رها شدن كاوس از بند

شاهنامه فردوسی – آفرینش کیهان

شاهنامه فردوسی – رزم رستم با تورانيان‏‏

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آزاد

[ په. ] (ص.)
۱- رها، وارسته.
۲- بی قید و بند.
۳- نوعی ماهی استخوانی که گوشت قرمز و چرب دارد و بزرگی آن تا یک متر می‌رسد.
۴- درختی است از خانواده نارونان.
۵- آن که بنده کسی نباشد. مق بنده، عبد.
۶- مختار، مخیر.
۷- نجیب، اصیل.
۸- سالم و بی گزند.
۹- شاد، فارغ.
۱۰ - سرافراز.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.