شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

گفتار اندر آفرینش آفتاب

ز ياقوت سرخست چرخ كبود نه از آب و گرد و نه از باد و دود

بچندين فروغ و بچندين چراغ بياراسته چون بنوروز باغ‏

روان اندرو گوهر دلفروز كزو روشنايى گرفتست روز

ز خاور بر آيد سوى باختر نباشد ازين يك روش راست‏تر

ايا آنكه تو آفتابى همى چه بودت كه بر من نتابى همى

دیوان حافظ - دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, گفتار اندر آفرینش آفتاب

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

در هجر تو گر چشم مرا آب روان است
گو خون جگر ریز که معذور نماندست
«حافظ»

دیوان حافظ – جمالت آفتاب هر نظر باد

دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

دیوان حافظ – خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – روضه خلد برین خلوت درویشان است

دیوان حافظ – نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

دیوان حافظ – شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

دیوان حافظ – ای فروغ ماه حسن‌، از روی رخشان شما

شاهنامه فردوسی – آمدن افراسياب به ايران زمين

شاهنامه فردوسی – آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

شاهنامه فردوسی – آمدن رستم به شهر سمنگان‏‏

شاهنامه فردوسی – فرستادن فريدون منوچهر را به جنگ تور و سلم

شاهنامه فردوسی – ستایش پیامبر

شاهنامه فردوسی – كشتن رستم ژنده‏ رزم را

شاهنامه فردوسی – آگاهى يافتن سيندخت از كار رودابه

شاهنامه فردوسی – داستان فريدون با كارگزار ضحاك

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آرمانشهر

(شَ) (اِمر.) جامعه‌ای خیالی و آرمانی که در آن نظام کاملی برای سعادت نوع بشر حکمفرماست واز هرگونه شر و بدی از قبیل فقر و بدبختی عاری است. و افرادش به کمال علمی و عملی رسیده و از هوی و هوس رسته‌اند، مدینه فاضله، یوتوپیا.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.