شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

گفتار اندر آفرینش آفتاب

ز ياقوت سرخست چرخ كبود نه از آب و گرد و نه از باد و دود

بچندين فروغ و بچندين چراغ بياراسته چون بنوروز باغ‏

روان اندرو گوهر دلفروز كزو روشنايى گرفتست روز

ز خاور بر آيد سوى باختر نباشد ازين يك روش راست‏تر

ايا آنكه تو آفتابى همى چه بودت كه بر من نتابى همى

شاهنامه فردوسی - آفرینش مردم

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, گفتار اندر آفرینش آفتاب

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

صائب چه کنی پای طلب آبله فرسود؟
هر کس به مقامی که رسیده‌ست، رسیده‌ست
«صائب تبریزی»

دیوان حافظ – راهی‌ست راه عشق که هیچش کناره نیست

دیوان حافظ – نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

دیوان حافظ – سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود

دیوان حافظ – دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

دیوان حافظ – صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را

دیوان حافظ – در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد

دیوان حافظ – ساقیا آمدن عید، مبارک بادت

دیوان حافظ – قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

شاهنامه فردوسی – آفرینش مردم

شاهنامه فردوسی – كشته شدن نوذر به دست افراسياب

شاهنامه فردوسی – آمدن زال با نامه سام نزد منوچهر

شاهنامه فردوسی – رزم رستم با سهراب

شاهنامه فردوسی – رفتن زال به نزد رودابه

شاهنامه فردوسی – آفرینش کیهان

شاهنامه فردوسی – ستایش خرد

شاهنامه فردوسی – ديدن فريدون دختران جمشيد را

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آرگون

(گُ) [ فر. ] (اِ.) عنصری شیمیایی، گازی است ساده، بی رنگ، بی بو و بی طعم که یک صدم هوا را تشکیل می‌دهد.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.