شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

گفتار اندر آفرینش آفتاب

ز ياقوت سرخست چرخ كبود نه از آب و گرد و نه از باد و دود

بچندين فروغ و بچندين چراغ بياراسته چون بنوروز باغ‏

روان اندرو گوهر دلفروز كزو روشنايى گرفتست روز

ز خاور بر آيد سوى باختر نباشد ازين يك روش راست‏تر

ايا آنكه تو آفتابى همى چه بودت كه بر من نتابى همى

شاهنامه فردوسی - هفت خوان رستم

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, گفتار اندر آفرینش آفتاب

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

چون شفق گر چه مرا باده ز خون جگر است
دل آزاده ام از صبح طربناک تر است
«رهی معیری»

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

دیوان حافظ – جمالت آفتاب هر نظر باد

دیوان حافظ – چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد

دیوان حافظ – روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست

دیوان حافظ – شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

دیوان حافظ – واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

دیوان حافظ – خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست

دیوان حافظ – روز هجران و شب فرقت یار آخر شد

شاهنامه فردوسی – رفتن فريدون به جنگ ضحاك

شاهنامه فردوسی – پند دادن زال كاوس را

شاهنامه فردوسی – آشتى خواستن پشنگ از كى‏ قباد

شاهنامه فردوسی – آفرینش ماه

شاهنامه فردوسی – گرفتن سهراب دژ سپيد را‏

شاهنامه فردوسی – رزم رستم با تورانيان‏‏

شاهنامه فردوسی – رفتن زال به نزد رودابه

شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آخشیجان

(اِ.) جِ آخشیج ؛ عناصر چهارگانه.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.