شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

گفتار اندر آفرینش آفتاب

ز ياقوت سرخست چرخ كبود نه از آب و گرد و نه از باد و دود

بچندين فروغ و بچندين چراغ بياراسته چون بنوروز باغ‏

روان اندرو گوهر دلفروز كزو روشنايى گرفتست روز

ز خاور بر آيد سوى باختر نباشد ازين يك روش راست‏تر

ايا آنكه تو آفتابى همى چه بودت كه بر من نتابى همى

شاهنامه فردوسی - آگاهى يافتن سيندخت از كار رودابه

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, گفتار اندر آفرینش آفتاب

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

چنان پر شد فضای سینه از دوست
که فکر خویش گم شد از ضمیرم
«حافظ»

دیوان حافظ – صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

دیوان حافظ – دلم جز مهر مه‌رویان طریقی بر نمی‌گیرد

دیوان حافظ – خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست

دیوان حافظ – پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد

دیوان حافظ – بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه‌بان دارد

دیوان حافظ – عشق تو نهال حیرت آمد

دیوان حافظ – دارم امید عاطفتی از جناب دوست

دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

شاهنامه فردوسی – خواليگرى كردن ابليس

شاهنامه فردوسی – داستان ابو منصور بن محمد

شاهنامه فردوسی – آبادانى و آرامش شهرها هنگام پادشاهى هوشنگ

شاهنامه فردوسی – پادشاهى فريدون پانصد سال بود

شاهنامه فردوسی – زادن منوچهر از مادرش‏

شاهنامه فردوسی – نامه كاوس به رستم و خواندن او از زابلستان‏‏

شاهنامه فردوسی – راى زدن رودابه با كنيزكان

شاهنامه فردوسی – پادشاهى گرشاسپ

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آجین

(ص.) آجیده، آژده.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.