شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

گفتار اندر آفرینش آفتاب

ز ياقوت سرخست چرخ كبود نه از آب و گرد و نه از باد و دود

بچندين فروغ و بچندين چراغ بياراسته چون بنوروز باغ‏

روان اندرو گوهر دلفروز كزو روشنايى گرفتست روز

ز خاور بر آيد سوى باختر نباشد ازين يك روش راست‏تر

ايا آنكه تو آفتابى همى چه بودت كه بر من نتابى همى

شاهنامه فردوسی - پادشاهى جمشيد هفت سد سال بود

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, گفتار اندر آفرینش آفتاب

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

من زمزمه عودم تو زمزمه پردازی
من سلسله موجم تو سلسله جنبانی
«رهی معیری»

دیوان حافظ – یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود

دیوان حافظ – گل در بر و می در کف و معشوق به کام است

دیوان حافظ – کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

دیوان حافظ – همای اوج سعادت به دام ما افتد

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست

دیوان حافظ – ما را ز خیال تو چه پروای شراب است

دیوان حافظ – آن پیک نامور که رسید از دیار دوست

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن شاه يمن جندل را

شاهنامه فردوسی – گمراه كردن اهريمن كاوس را و به آسمان رفتن كاوس

شاهنامه فردوسی – لشكر كشيدن زال سوى افراسياب

شاهنامه فردوسی – گفتارى در بخت زال در نزد ستاره ‏شناسان

شاهنامه فردوسی – گريختن افراسياب از رزمگاه‏‏‏

شاهنامه فردوسی – رزم كردن رستم با سه شاه و رها شدن كاوس از بند

شاهنامه فردوسی – پرسيدن سهراب نام سرداران ايران را از هجير

شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آتشفشان

(~. فِ) (ص فا. اِمر.)
۱- آن چه آتش فشاند.
۲- کوهی که از دهانه آن مواد سیال سوزان و خاکستر و آتش بیرون آید.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.