شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

گفتار اندر آفرینش آفتاب

ز ياقوت سرخست چرخ كبود نه از آب و گرد و نه از باد و دود

بچندين فروغ و بچندين چراغ بياراسته چون بنوروز باغ‏

روان اندرو گوهر دلفروز كزو روشنايى گرفتست روز

ز خاور بر آيد سوى باختر نباشد ازين يك روش راست‏تر

ايا آنكه تو آفتابى همى چه بودت كه بر من نتابى همى

شاهنامه فردوسی - هفت خوان رستم

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, گفتار اندر آفرینش آفتاب

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

گفتم : از بهر چه پویی ره میخانه رهی
گفت : آنجاست که بر آتش غم آب زنند
«رهی معیری»

دیوان حافظ – هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

دیوان حافظ – در دیر مغان آمد، یارم قدحی در دست

دیوان حافظ – ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

دیوان حافظ – در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

دیوان حافظ – نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

دیوان حافظ – درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

شاهنامه فردوسی – نامگذارى رستم

شاهنامه فردوسی – داستان فريدون با كارگزار ضحاك

شاهنامه فردوسی – تاختن سهراب بر سپاه كاوس

شاهنامه فردوسی – فراهم آوردن شاهنامه

شاهنامه فردوسی – رفتن كاوس به مازندران

شاهنامه فردوسی – آمدن رستم نزديك شاه مازندران به پيغمبرى

شاهنامه فردوسی – جنگ نوذر با افراسياب سديگر بار

شاهنامه فردوسی – رسيدن زال به يارى مهراب

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آبه

(بِ) (اِ.) مایعی غلیظ که با جنین از شکم مادر خارج می‌شود.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.