شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

گفتار اندر آفرینش آفتاب

ز ياقوت سرخست چرخ كبود نه از آب و گرد و نه از باد و دود

بچندين فروغ و بچندين چراغ بياراسته چون بنوروز باغ‏

روان اندرو گوهر دلفروز كزو روشنايى گرفتست روز

ز خاور بر آيد سوى باختر نباشد ازين يك روش راست‏تر

ايا آنكه تو آفتابى همى چه بودت كه بر من نتابى همى

دیوان حافظ - کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, گفتار اندر آفرینش آفتاب

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

چو سوخت تشنه‌لبی دانهٔ مرا صائب
چه سود ازین که به من نوبهار نزدیک است؟
«صائب تبریزی»

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

دیوان حافظ – حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

دیوان حافظ – دلم جز مهر مه‌رویان طریقی بر نمی‌گیرد

دیوان حافظ – حسن تو همیشه در فزون باد

دیوان حافظ – دل من در هوای روی فرخ

دیوان حافظ – بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

دیوان حافظ – نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

دیوان حافظ – هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن فريدون پسران را

شاهنامه فردوسی – رسيدن سام و دستان به كابل

شاهنامه فردوسی – بازگشتن كنيزكان به نزد رودابه

شاهنامه فردوسی – رفتن فريدون به جنگ ضحاك

شاهنامه فردوسی – گمراه كردن اهريمن كاوس را و به آسمان رفتن كاوس

شاهنامه فردوسی – آفرینش مردم

شاهنامه فردوسی – ستایش خرد

شاهنامه فردوسی – پادشاهى زوطهماسپ

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آبگاه

(اِمر.)
۱- تالاب، استخر.
۲- پهلو، زیر دنده.
۳- مثانه.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.