شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

گفتار اندر آفرینش آفتاب

ز ياقوت سرخست چرخ كبود نه از آب و گرد و نه از باد و دود

بچندين فروغ و بچندين چراغ بياراسته چون بنوروز باغ‏

روان اندرو گوهر دلفروز كزو روشنايى گرفتست روز

ز خاور بر آيد سوى باختر نباشد ازين يك روش راست‏تر

ايا آنكه تو آفتابى همى چه بودت كه بر من نتابى همى

دیوان حافظ - صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, گفتار اندر آفرینش آفتاب

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

سخنی بی‌غرض از بنده مخلص بشنو
ای که منظور بزرگان حقیقت بینی
«حافظ»

دیوان حافظ – همای اوج سعادت به دام ما افتد

دیوان حافظ – یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

دیوان حافظ – سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند

دیوان حافظ – عشق تو نهال حیرت آمد

دیوان حافظ – سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

دیوان حافظ – نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

دیوان حافظ – کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن شاه يمن جندل را

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن مهراب از كار دخترش

شاهنامه فردوسی – راى زدن زال با موبدان در كار رودابه

شاهنامه فردوسی – ديدن فريدون دختران جمشيد را

شاهنامه فردوسی – رفتن كى‏ كاوس به مازندران

شاهنامه فردوسی – آمدن افراسياب به ايران زمين

شاهنامه فردوسی – مردانگى منوچهر و سپاه او در جنگ با تور

شاهنامه فردوسی – ستايش سلطان محمود

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آبغوره

(رِ) (اِمر.) آبی که از غوره انگور گیرند. ؛ ~گرفتن کنایه از: گریه کردن.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.