شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

گفتار اندر آفرینش آفتاب

ز ياقوت سرخست چرخ كبود نه از آب و گرد و نه از باد و دود

بچندين فروغ و بچندين چراغ بياراسته چون بنوروز باغ‏

روان اندرو گوهر دلفروز كزو روشنايى گرفتست روز

ز خاور بر آيد سوى باختر نباشد ازين يك روش راست‏تر

ايا آنكه تو آفتابى همى چه بودت كه بر من نتابى همى

شاهنامه فردوسی - آمدن زال با نامه سام نزد منوچهر

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, گفتار اندر آفرینش آفتاب

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

از قاصدان شنیدن پیغام دوستان
گل را به دست دیگری از باغ چیدن است
«صائب تبریزی»

دیوان حافظ – روشنی طلعت تو ماه ندارد

دیوان حافظ – صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

دیوان حافظ – یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود

دیوان حافظ – پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد

دیوان حافظ – دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

دیوان حافظ – نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

دیوان حافظ – خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن منوچهر از كار زال و رودابه‏

شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

شاهنامه فردوسی – آگاهى يافتن فريدون از كشته شدن ايرج‏

شاهنامه فردوسی – فرستادن افراسياب بارمان و هومان را به نزديك سهراب‏

شاهنامه فردوسی – بازگشتن زال به زابلستان

شاهنامه فردوسی – آگاهى يافتن زال از مرگ نوذر

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن پشنگ از مرگ منوچهر

شاهنامه فردوسی – نامگذارى رستم

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آبشش

(شُ) (اِمر.) دستگاه تنفسی جانوران آبزی.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.