شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

گفتار اندر آفرینش آفتاب

ز ياقوت سرخست چرخ كبود نه از آب و گرد و نه از باد و دود

بچندين فروغ و بچندين چراغ بياراسته چون بنوروز باغ‏

روان اندرو گوهر دلفروز كزو روشنايى گرفتست روز

ز خاور بر آيد سوى باختر نباشد ازين يك روش راست‏تر

ايا آنكه تو آفتابى همى چه بودت كه بر من نتابى همى

دیوان حافظ - سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, گفتار اندر آفرینش آفتاب

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

نذر و فتوح صومعه در وجه می‌نهیم
دلق ریا به آب خرابات برکشیم
«حافظ»

دیوان حافظ – آن پیک نامور که رسید از دیار دوست

دیوان حافظ – چه مستی است ندانم که رو به ما آورد

دیوان حافظ – حسن تو همیشه در فزون باد

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد

دیوان حافظ – ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

دیوان حافظ – هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن فريدون پسران را

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن سلم و تور از منوچهر

شاهنامه فردوسی – به زن خواستن كاوس سودابه دختر شاه هاماوران را

شاهنامه فردوسی – خوان ششم جنگ رستم و ارژنگ ديو

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر مردن فريدون

شاهنامه فردوسی – پادشاهى نوذر

شاهنامه فردوسی – بازگشتن زال به زابلستان

شاهنامه فردوسی – گرفتار شدن نوذر به دست افراسياب

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

یورت

[ تر - مغ. ] (اِ.)
۱- چراگاه ایلات و عشایر.
۲- محل خیمه و خرگاه.
۳- مسکن، منزل.
۴- یورد.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.