شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

گفتار اندر آفرینش آفتاب

ز ياقوت سرخست چرخ كبود نه از آب و گرد و نه از باد و دود

بچندين فروغ و بچندين چراغ بياراسته چون بنوروز باغ‏

روان اندرو گوهر دلفروز كزو روشنايى گرفتست روز

ز خاور بر آيد سوى باختر نباشد ازين يك روش راست‏تر

ايا آنكه تو آفتابى همى چه بودت كه بر من نتابى همى

شاهنامه فردوسی - آگاه شدن پشنگ از مرگ منوچهر

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, گفتار اندر آفرینش آفتاب

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

به غیر خون جگر نیست بی نصیبان را
زمانه را چه گنه چوننصیب ما این است
«رهی معیری»

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ – روز هجران و شب فرقت یار آخر شد

دیوان حافظ – کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

دیوان حافظ – اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

دیوان حافظ – ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – سینه از آتش دل، در غم جانانه بسوخت

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

شاهنامه فردوسی – پادشاهى دادن سام زال را

شاهنامه فردوسی – پژوهش كردن موبدان از زال

شاهنامه فردوسی – هنر نمودن زال در پيش منوچهر

شاهنامه فردوسی – پيام فرستادن پسران نزد فريدون

شاهنامه فردوسی – راى زدن رستم با كى‏ قباد

شاهنامه فردوسی – گرفتار شدن نوذر به دست افراسياب

شاهنامه فردوسی – كى‏ قباد

شاهنامه فردوسی – تاخت كردن منوچهر بر سپاه تور

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

ینگه

(یَ گِ) [ تر. ] (اِ.)
۱- یدک، دنباله.
۲- زنی که شب زفاف همراه عروس به خانه داماد می‌رود.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.