شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

گفتار اندر آفرینش آفتاب

ز ياقوت سرخست چرخ كبود نه از آب و گرد و نه از باد و دود

بچندين فروغ و بچندين چراغ بياراسته چون بنوروز باغ‏

روان اندرو گوهر دلفروز كزو روشنايى گرفتست روز

ز خاور بر آيد سوى باختر نباشد ازين يك روش راست‏تر

ايا آنكه تو آفتابى همى چه بودت كه بر من نتابى همى

دیوان حافظ - حال دل با تو گفتنم، هوس است

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, گفتار اندر آفرینش آفتاب

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

بیا که توبه ز لعل نگار و خنده جام
حکایتیست که عقلش نمی‌کند تصدیق
«حافظ»

دیوان حافظ – به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست

دیوان حافظ – میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

دیوان حافظ – مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست

دیوان حافظ – سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند

دیوان حافظ – دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

دیوان حافظ – دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد

شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

شاهنامه فردوسی – داستان فريدون با كارگزار ضحاك

شاهنامه فردوسی – خوان چهارم كشتن زنى جادو را

شاهنامه فردوسی – گرفتار شدن نوذر به دست افراسياب

شاهنامه فردوسی – پادشاهى فريدون پانصد سال بود

شاهنامه فردوسی – آمدن رستم به نخجيرگاه‏

شاهنامه فردوسی – كشته شدن نوذر به دست افراسياب

شاهنامه فردوسی – بازگشتن كنيزكان به نزد رودابه

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

یکه شناس

(یِ یا یِ کِّ. ش) (ص مر.) (عا.) آدم وفادار، کسی که وقتی چشمش تو روی کسی باز شد دیگر دست از او بر نمی‌دارد.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.