شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

گفتار اندر آفرینش آفتاب

ز ياقوت سرخست چرخ كبود نه از آب و گرد و نه از باد و دود

بچندين فروغ و بچندين چراغ بياراسته چون بنوروز باغ‏

روان اندرو گوهر دلفروز كزو روشنايى گرفتست روز

ز خاور بر آيد سوى باختر نباشد ازين يك روش راست‏تر

ايا آنكه تو آفتابى همى چه بودت كه بر من نتابى همى

دیوان حافظ - زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, گفتار اندر آفرینش آفتاب

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

شکست پیر مغان گر سرم به ساغر می
عجب مدار که سرها شکسته بر سر می
«هاتف اصفهانی»

دیوان حافظ – گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – آن کس که به دست جام دارد

دیوان حافظ – خوش است خلوت اگر یار یار من باشد

دیوان حافظ – در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد

دیوان حافظ – صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را

دیوان حافظ – آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

دیوان حافظ – اگر چه عرض هنر پیش یار بی‌ادبیست

شاهنامه فردوسی – گرفتن سهراب دژ سپيد را‏

شاهنامه فردوسی – راى زدن سام با موبدان بر كار زال

شاهنامه فردوسی – لشكر كشيدن كاوس با رستم‏‏

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن منوچهر از كار زال و رودابه‏

شاهنامه فردوسی – آبادانى و آرامش شهرها هنگام پادشاهى هوشنگ

شاهنامه فردوسی – آمدن افراسياب به ايران زمين

شاهنامه فردوسی – پادشاهی كيومرث

شاهنامه فردوسی – راى زدن رودابه با كنيزكان

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

یکتایی

(~.) (اِ.) جامه یک لا و بی آستر.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.