شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

گفتار اندر آفرینش آفتاب

ز ياقوت سرخست چرخ كبود نه از آب و گرد و نه از باد و دود

بچندين فروغ و بچندين چراغ بياراسته چون بنوروز باغ‏

روان اندرو گوهر دلفروز كزو روشنايى گرفتست روز

ز خاور بر آيد سوى باختر نباشد ازين يك روش راست‏تر

ايا آنكه تو آفتابى همى چه بودت كه بر من نتابى همى

دیوان حافظ - آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, گفتار اندر آفرینش آفتاب

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

چو عندلیب فصاحت فروشد ای حافظ
تو قدر او به سخن گفتن دری بشکن
«حافظ»

دیوان حافظ – بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد

دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ – دلا بسوز که سوز تو کارها بکند

دیوان حافظ – بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند

دیوان حافظ – نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

دیوان حافظ – یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود

دیوان حافظ – یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود

شاهنامه فردوسی – خوان چهارم كشتن زنى جادو را

شاهنامه فردوسی – آشتى خواستن پشنگ از كى‏ قباد

شاهنامه فردوسی – پادشاهى فريدون پانصد سال بود

شاهنامه فردوسی – رفتن كاوس به مازندران

شاهنامه فردوسی – رزم رستم با سهراب

شاهنامه فردوسی – گرفتن قارن دژ الانان را

شاهنامه فردوسی – تباه شدن روزگار جمشيد

شاهنامه فردوسی – آغاز داستان سهراب‏

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

یکتا

(~.) (ص مر.)
۱- تنها.
۲- بی نظیر، بی مانند.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.