شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

گفتار اندر آفرینش آفتاب

ز ياقوت سرخست چرخ كبود نه از آب و گرد و نه از باد و دود

بچندين فروغ و بچندين چراغ بياراسته چون بنوروز باغ‏

روان اندرو گوهر دلفروز كزو روشنايى گرفتست روز

ز خاور بر آيد سوى باختر نباشد ازين يك روش راست‏تر

ايا آنكه تو آفتابى همى چه بودت كه بر من نتابى همى

دیوان حافظ - خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, گفتار اندر آفرینش آفتاب

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

عمریست تا دلت ز اسیران زلف ماست
غافل ز حفظ جانب یاران خود مشو
«حافظ»

دیوان حافظ – رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

دیوان حافظ – ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

دیوان حافظ – گل بی‌رخ یار خوش نباشد

دیوان حافظ – نفس باد صبا مشک‌فشان خواهد شد

دیوان حافظ – سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست

دیوان حافظ – گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد

شاهنامه فردوسی – نامه كاوس به رستم و خواندن او از زابلستان‏‏

شاهنامه فردوسی – خوان سوم جنگ رستم با اژدها

شاهنامه فردوسی – آفرینش ماه

شاهنامه فردوسی – گمراه كردن اهريمن كاوس را و به آسمان رفتن كاوس

شاهنامه فردوسی – پادشاهى فريدون پانصد سال بود

شاهنامه فردوسی – پيغام سلم و تور به نزديك فريدون

شاهنامه فردوسی – رزم كاوس با شاه هاماوران

شاهنامه فردوسی – درمان كردن ضحاك

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

یک روند

(~. رَ وَ) (ق.) (عا.) پیاپی، پشت سر هم.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.