شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

گفتار اندر آفرینش آفتاب

ز ياقوت سرخست چرخ كبود نه از آب و گرد و نه از باد و دود

بچندين فروغ و بچندين چراغ بياراسته چون بنوروز باغ‏

روان اندرو گوهر دلفروز كزو روشنايى گرفتست روز

ز خاور بر آيد سوى باختر نباشد ازين يك روش راست‏تر

ايا آنكه تو آفتابى همى چه بودت كه بر من نتابى همى

شاهنامه فردوسی - رفتن ايرج به نزد برادران

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, گفتار اندر آفرینش آفتاب

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

قد تو تا بشد از جویبار دیده من
به جای سرو جز آب روان نمی‌بینم
«حافظ»

دیوان حافظ – رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

دیوان حافظ – مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد

دیوان حافظ – راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد

دیوان حافظ – ما را ز خیال تو چه پروای شراب است

دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

دیوان حافظ – درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – سینه از آتش دل، در غم جانانه بسوخت

شاهنامه فردوسی – هفت خوان رستم

شاهنامه فردوسی – رشك بردن سلم بر ايرج

شاهنامه فردوسی – پادشاهى جمشيد هفت سد سال بود

شاهنامه فردوسی – بازگشتن كنيزكان به نزد رودابه

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن دختر ايرج‏‏

شاهنامه فردوسی – گمراه كردن اهريمن كاوس را و به آسمان رفتن كاوس

شاهنامه فردوسی – فرستادن سر سلم را به نزد فريدون

شاهنامه فردوسی – داستان جنگ هفت گردان‏

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

یقین

(یَ) [ ع. ] (ص.) بدون شک، بی گمان.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.