شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

گفتار اندر آفرینش آفتاب

ز ياقوت سرخست چرخ كبود نه از آب و گرد و نه از باد و دود

بچندين فروغ و بچندين چراغ بياراسته چون بنوروز باغ‏

روان اندرو گوهر دلفروز كزو روشنايى گرفتست روز

ز خاور بر آيد سوى باختر نباشد ازين يك روش راست‏تر

ايا آنكه تو آفتابى همى چه بودت كه بر من نتابى همى

دیوان حافظ - نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, گفتار اندر آفرینش آفتاب

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

کی کند سوی دل خسته حافظ نظری
چشم مستش که به هر گوشه خرابی دارد
«حافظ»

دیوان حافظ – سحرم دولت بیدار به بالین آمد

دیوان حافظ – یا رب سببی ساز که یارم به سلامت

دیوان حافظ – دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند

دیوان حافظ – راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد

دیوان حافظ – ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

دیوان حافظ – اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

دیوان حافظ – شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد

شاهنامه فردوسی – رزم افراسياب با نوذر ديگر بار

شاهنامه فردوسی – پادشاهى طهمورث ديوبند سى سال بود

شاهنامه فردوسی – راى زدن رودابه با كنيزكان

شاهنامه فردوسی – پادشاهى گرشاسپ

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن دختر ايرج‏‏

شاهنامه فردوسی – خوان چهارم كشتن زنى جادو را

شاهنامه فردوسی – زادن منوچهر از مادرش‏

شاهنامه فردوسی – آگاهى يافتن فريدون از كشته شدن ايرج‏

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

یقنعلی بقال

(یَ نَ. بَ قُ) (اِ.) کنایه از آدم فقیر و بی اهمیت و کسی است که سرش به کلاهش نیرزد و ارزش اجتماعی نداشته باشد.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.