شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

گفتار اندر آفرینش آفتاب

ز ياقوت سرخست چرخ كبود نه از آب و گرد و نه از باد و دود

بچندين فروغ و بچندين چراغ بياراسته چون بنوروز باغ‏

روان اندرو گوهر دلفروز كزو روشنايى گرفتست روز

ز خاور بر آيد سوى باختر نباشد ازين يك روش راست‏تر

ايا آنكه تو آفتابى همى چه بودت كه بر من نتابى همى

دیوان حافظ - گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, گفتار اندر آفرینش آفتاب

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

ز دوستان تو آموخت در طریقت مهر
سپیده دم که صبا چاک زد شعار سیاه
«حافظ»

دیوان حافظ – روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

دیوان حافظ – در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد

دیوان حافظ – سحر بلبل حکایت با صبا کرد

دیوان حافظ – حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

دیوان حافظ – حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست

دیوان حافظ – دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – رونق عهد شباب است دگر بستان را

شاهنامه فردوسی – آگاهى يافتن سيندخت از كار رودابه

شاهنامه فردوسی – رفتن فريدون به جنگ ضحاك

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن پشنگ از مرگ منوچهر

شاهنامه فردوسی – آگاهى يافتن زال از مرگ نوذر

شاهنامه فردوسی – گرفتار شدن نوذر به دست افراسياب

شاهنامه فردوسی – به زن خواستن كاوس سودابه دختر شاه هاماوران را

شاهنامه فردوسی – رسيدن زال به يارى مهراب

شاهنامه فردوسی – بازگشتن زال به زابلستان

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آبزه

(زِ) (اِمر.) آبی که از کنار چشمه، رود، تالاب و امثال آن به بیرون تراود.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.