شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

گفتار اندر آفرینش آفتاب

ز ياقوت سرخست چرخ كبود نه از آب و گرد و نه از باد و دود

بچندين فروغ و بچندين چراغ بياراسته چون بنوروز باغ‏

روان اندرو گوهر دلفروز كزو روشنايى گرفتست روز

ز خاور بر آيد سوى باختر نباشد ازين يك روش راست‏تر

ايا آنكه تو آفتابى همى چه بودت كه بر من نتابى همى

شاهنامه فردوسی - آغاز داستان سهراب‏

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, گفتار اندر آفرینش آفتاب

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

عاشق و مخمور و مهجورم بت ساقی کجاست
گو که بخرامد که پیش سروبالا میرمت
«حافظ»

دیوان حافظ – صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است

دیوان حافظ – صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

دیوان حافظ – دلی که غیب نمای است و جام جم دارد

دیوان حافظ – ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

دیوان حافظ – صبا به تهنیت پیر می‌فروش آمد

دیوان حافظ – سحر بلبل حکایت با صبا کرد

دیوان حافظ – مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

شاهنامه فردوسی – آمدن رستم نزديك شاه مازندران به پيغمبرى

شاهنامه فردوسی – گرفتن قارن دژ الانان را

شاهنامه فردوسی – فرستادن فريدون جندل را به يمن

شاهنامه فردوسی – آفرینش مردم

شاهنامه فردوسی – رفتن كاوس به مازندران

شاهنامه فردوسی – خوان ششم جنگ رستم و ارژنگ ديو

شاهنامه فردوسی – پادشاهى ضحاك هزار سال بود

شاهنامه فردوسی – زادن سهراب از مادرش تهمينه‏

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آبرو

(اِمر.)
۱- اعتبار، ناموس.
۲- عرق، خوی.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.