شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

گفتار اندر آفرینش آفتاب

ز ياقوت سرخست چرخ كبود نه از آب و گرد و نه از باد و دود

بچندين فروغ و بچندين چراغ بياراسته چون بنوروز باغ‏

روان اندرو گوهر دلفروز كزو روشنايى گرفتست روز

ز خاور بر آيد سوى باختر نباشد ازين يك روش راست‏تر

ايا آنكه تو آفتابى همى چه بودت كه بر من نتابى همى

دیوان حافظ - مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, گفتار اندر آفرینش آفتاب

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد
صبر و آرام تواند به من مسکین داد
«حافظ»

دیوان حافظ – ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

دیوان حافظ – صوفی بیا که آینه صافیست جام را

دیوان حافظ – دل من در هوای روی فرخ

دیوان حافظ – دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

دیوان حافظ – سینه از آتش دل، در غم جانانه بسوخت

دیوان حافظ – هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

دیوان حافظ – در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد

شاهنامه فردوسی – پژوهش كردن موبدان از زال

شاهنامه فردوسی – آگاهى يافتن فريدون از كشته شدن ايرج‏

شاهنامه فردوسی – باز آوردن رستم كاوس را

شاهنامه فردوسی – پادشاهى فريدون پانصد سال بود

شاهنامه فردوسی – نامه نوشتن كاوس نزديك شاه مازندران

شاهنامه فردوسی – پادشاهى طهمورث ديوبند سى سال بود

شاهنامه فردوسی – جنگ نوذر با افراسياب سديگر بار

شاهنامه فردوسی – رفتن كاوس به مازندران

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

یامان

[ تر. ] (اِ.) (عا.) نوعی باد است که اگر بیاید یا کسی بدان مبتلا گردد مایه مرگ او می‌شود.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.