شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

گفتار اندر آفرینش آفتاب

ز ياقوت سرخست چرخ كبود نه از آب و گرد و نه از باد و دود

بچندين فروغ و بچندين چراغ بياراسته چون بنوروز باغ‏

روان اندرو گوهر دلفروز كزو روشنايى گرفتست روز

ز خاور بر آيد سوى باختر نباشد ازين يك روش راست‏تر

ايا آنكه تو آفتابى همى چه بودت كه بر من نتابى همى

شاهنامه فردوسی - رفتن ايرج به نزد برادران

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, گفتار اندر آفرینش آفتاب

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

منم ابر و تویی گلبن که می‌خندی چو می‌گریم
تویی مهر و منم اختر که می‌میرم چو می‌آیی
«رهی معیری»

دیوان حافظ – یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود

دیوان حافظ – اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

دیوان حافظ – راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند

دیوان حافظ – گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

شاهنامه فردوسی – آمدن سام به ديدن رستم

شاهنامه فردوسی – رفتن كنيزكان رودابه به ديدن زال زر

شاهنامه فردوسی – آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

شاهنامه فردوسی – تاختن سهراب بر سپاه كاوس

شاهنامه فردوسی – جنگ رستم با افراسياب

شاهنامه فردوسی – پادشاهى جمشيد هفت سد سال بود

شاهنامه فردوسی – داستان ضحاك با كاوه آهنگر

شاهنامه فردوسی – هفت خوان رستم

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آبدیده

(دِ) (ص مر.)
۱- جلا یافته، جوهردار.
۲- آزموده، باتجربه.
۳- چیزی که آب آن را فاسد کرده باشد.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.