شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

گفتار اندر آفرینش آفتاب

ز ياقوت سرخست چرخ كبود نه از آب و گرد و نه از باد و دود

بچندين فروغ و بچندين چراغ بياراسته چون بنوروز باغ‏

روان اندرو گوهر دلفروز كزو روشنايى گرفتست روز

ز خاور بر آيد سوى باختر نباشد ازين يك روش راست‏تر

ايا آنكه تو آفتابى همى چه بودت كه بر من نتابى همى

دیوان حافظ - ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, گفتار اندر آفرینش آفتاب

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

منعم مکن ز عشق وی ای مفتی زمان
معذور دارمت که تو او را ندیده‌ای
«حافظ»

دیوان حافظ – ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

دیوان حافظ – عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

دیوان حافظ – روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست

دیوان حافظ – ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

دیوان حافظ – همای اوج سعادت به دام ما افتد

دیوان حافظ – گر می‌فروش حاجت رندان روا کند

شاهنامه فردوسی – آمدن زال به نزد مهراب كابلى

شاهنامه فردوسی – آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

شاهنامه فردوسی – زادن سهراب از مادرش تهمينه‏

شاهنامه فردوسی – پادشاهى گرشاسپ

شاهنامه فردوسی – پادشاهى فريدون پانصد سال بود

شاهنامه فردوسی – نامه نوشتن كاوس نزديك شاه مازندران

شاهنامه فردوسی – آفرینش ماه

شاهنامه فردوسی – اندر زادن فريدون

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

یارایی

(حامص.)
۱- توانایی، طاقت.
۲- جرأت، دلیری.
۳- مجال، فرصت.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.