شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

گفتار اندر آفرینش آفتاب

ز ياقوت سرخست چرخ كبود نه از آب و گرد و نه از باد و دود

بچندين فروغ و بچندين چراغ بياراسته چون بنوروز باغ‏

روان اندرو گوهر دلفروز كزو روشنايى گرفتست روز

ز خاور بر آيد سوى باختر نباشد ازين يك روش راست‏تر

ايا آنكه تو آفتابى همى چه بودت كه بر من نتابى همى

شاهنامه فردوسی - پژوهش كردن موبدان از زال

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, گفتار اندر آفرینش آفتاب

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

شد رهزن سلامت زلف تو وین عجب نیست
گر راه زن تو باشی صد کاروان توان زد
«حافظ»

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – رونق عهد شباب است دگر بستان را

دیوان حافظ – سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد

دیوان حافظ – خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ – دارم امید عاطفتی از جناب دوست

دیوان حافظ – دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

شاهنامه فردوسی – رسيدن زال به نزديك سام

شاهنامه فردوسی – خوان چهارم كشتن زنى جادو را

شاهنامه فردوسی – اندرز كردن منوچهر پسرش را

شاهنامه فردوسی – پيروزى فريدون بر ضحاك و دست يافتن بر گنجهاى آن

شاهنامه فردوسی – رفتن ايرج بسوى پدر

شاهنامه فردوسی – تاختن سهراب بر سپاه كاوس

شاهنامه فردوسی – كى‏ قباد

شاهنامه فردوسی – بازگشتن زال به زابلستان

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آبدستی

(دَ) (ص.) چابکی، مهارت.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.