شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

گفتار اندر آفرینش آفتاب

ز ياقوت سرخست چرخ كبود نه از آب و گرد و نه از باد و دود

بچندين فروغ و بچندين چراغ بياراسته چون بنوروز باغ‏

روان اندرو گوهر دلفروز كزو روشنايى گرفتست روز

ز خاور بر آيد سوى باختر نباشد ازين يك روش راست‏تر

ايا آنكه تو آفتابى همى چه بودت كه بر من نتابى همى

شاهنامه فردوسی - خوان هفتم كشتن رستم ديو سپيد را

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, گفتار اندر آفرینش آفتاب

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

کشید دانه امید ما سری از خاک
که برق خنده زنان از دل سحاب دمید
«رهی معیری»

دیوان حافظ – صلاح کار کجا و من خراب کجا

دیوان حافظ – دوش آگهی ز یار سفر کرده داد باد

دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

دیوان حافظ – عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

دیوان حافظ – دلی که غیب نمای است و جام جم دارد

دیوان حافظ – آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست

دیوان حافظ – رواق منظر چشم من آشیانه توست

دیوان حافظ – کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد

مقدمه شاهنامه فردوسی

شاهنامه فردوسی – آمدن رستم نزديك شاه مازندران به پيغمبرى

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن مهراب از كار دخترش

شاهنامه فردوسی – پادشاهى فريدون پانصد سال بود

شاهنامه فردوسی – كشته شدن ايرج بر دست برادران‏

شاهنامه فردوسی – دلخوشى دادن سام سيندخت را

شاهنامه فردوسی – رزم كردن رستم با سه شاه و رها شدن كاوس از بند

شاهنامه فردوسی – رفتن سام به جنگ مهراب

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

یابر

(ب) (اِ.) زمین یا دهی که پادشاه برای امرار معاش به کسی می‌داد.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.