شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

گفتار اندر آفرینش آفتاب

ز ياقوت سرخست چرخ كبود نه از آب و گرد و نه از باد و دود

بچندين فروغ و بچندين چراغ بياراسته چون بنوروز باغ‏

روان اندرو گوهر دلفروز كزو روشنايى گرفتست روز

ز خاور بر آيد سوى باختر نباشد ازين يك روش راست‏تر

ايا آنكه تو آفتابى همى چه بودت كه بر من نتابى همى

دیوان حافظ - صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, گفتار اندر آفرینش آفتاب

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

گر ز سودای تو رسوای جهان شد هاتف
چه توان کرد که تغییر قضا نتوان کرد
«هاتف اصفهانی»

دیوان حافظ – به آب روشن می عارفی طهارت کرد

دیوان حافظ – ای فروغ ماه حسن‌، از روی رخشان شما

دیوان حافظ – گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

دیوان حافظ – مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد

دیوان حافظ – ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد

دیوان حافظ – مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست

دیوان حافظ – صلاح کار کجا و من خراب کجا

مقدمه شاهنامه فردوسی

شاهنامه فردوسی – خوان پنجم گرفتار شدن اولاد به دست رستم

شاهنامه فردوسی – آفرینش ماه

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن مهراب از كار دخترش

شاهنامه فردوسی – رزم كاوس با شاه هاماوران

شاهنامه فردوسی – آفرینش کیهان

شاهنامه فردوسی – كشته شدن سيامك بر دست ديو

شاهنامه فردوسی – جنگ كاوس با شاه مازندران

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آبدارو

(اِمر.)۱ - زفت رومی.
۲- مومیایی.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.