شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

گفتار اندر آفرینش آفتاب

ز ياقوت سرخست چرخ كبود نه از آب و گرد و نه از باد و دود

بچندين فروغ و بچندين چراغ بياراسته چون بنوروز باغ‏

روان اندرو گوهر دلفروز كزو روشنايى گرفتست روز

ز خاور بر آيد سوى باختر نباشد ازين يك روش راست‏تر

ايا آنكه تو آفتابى همى چه بودت كه بر من نتابى همى

دیوان حافظ - مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, گفتار اندر آفرینش آفتاب

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

خواهی که برنخیزدت از دیده رود خون
دل در وفای صحبت رود کسان مبند
«حافظ»

دیوان حافظ – ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

دیوان حافظ – به سر جام جم آنگه نظر توانی کرد

دیوان حافظ – آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ – حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

دیوان حافظ – رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

دیوان حافظ – عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

شاهنامه فردوسی – نامه گژدهم به نزديك كاوس‏

شاهنامه فردوسی – پادشاهى دادن سام زال را

شاهنامه فردوسی – رزم رستم با تورانيان‏‏

شاهنامه فردوسی – گمراه كردن اهريمن كاوس را و به آسمان رفتن كاوس

شاهنامه فردوسی – آفرینش مردم

شاهنامه فردوسی – راى زدن رودابه با كنيزكان

شاهنامه فردوسی – كشته شدن سيامك بر دست ديو

شاهنامه فردوسی – زادن سهراب از مادرش تهمينه‏

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آبادی

[ په. ] (حامص. اِ.)
۱- عمران، آبادانی.
۲- جای آباد.
۳- ده، قریه.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.