شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

گفتار اندر آفرینش آفتاب

ز ياقوت سرخست چرخ كبود نه از آب و گرد و نه از باد و دود

بچندين فروغ و بچندين چراغ بياراسته چون بنوروز باغ‏

روان اندرو گوهر دلفروز كزو روشنايى گرفتست روز

ز خاور بر آيد سوى باختر نباشد ازين يك روش راست‏تر

ايا آنكه تو آفتابى همى چه بودت كه بر من نتابى همى

شاهنامه فردوسی - فرستادن فريدون جندل را به يمن

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, گفتار اندر آفرینش آفتاب

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

طفل از نظارهٔ تو ز مادر شود جدا
مادر ز دیدن تو ز فرزند بگسلد
«صائب تبریزی»

دیوان حافظ – زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

دیوان حافظ – ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

دیوان حافظ – خوش است خلوت اگر یار یار من باشد

دیوان حافظ – دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

دیوان حافظ – هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

دیوان حافظ – گل بی‌رخ یار خوش نباشد

دیوان حافظ – جمالت آفتاب هر نظر باد

دیوان حافظ – یارم چو قدح به دست گیرد

شاهنامه فردوسی – آفرینش کیهان

شاهنامه فردوسی – كشته يافتن ويسه پسر خود را

شاهنامه فردوسی – رزم بارمان و قباد و كشته شدن قباد

شاهنامه فردوسی – آراستن كاوس گيتى را‏

شاهنامه فردوسی – پادشاهى زوطهماسپ

شاهنامه فردوسی – پرسيدن همسر مهراب از دستان ويژگيهاى او را

شاهنامه فردوسی – جنگ رستم با افراسياب

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن مهراب از كار دخترش

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آب دوغ

(اِمر.)
۱- ماستی که درون آن آب ریزند و به صورت دوغ درآورند، ماستی با آب بسیار.
۲- گچ یا آهکی که برای اندودن دیوارها به کار رود، دوغاب.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.