شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

گفتار اندر آفرینش آفتاب

ز ياقوت سرخست چرخ كبود نه از آب و گرد و نه از باد و دود

بچندين فروغ و بچندين چراغ بياراسته چون بنوروز باغ‏

روان اندرو گوهر دلفروز كزو روشنايى گرفتست روز

ز خاور بر آيد سوى باختر نباشد ازين يك روش راست‏تر

ايا آنكه تو آفتابى همى چه بودت كه بر من نتابى همى

دیوان حافظ - زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, گفتار اندر آفرینش آفتاب

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

چه دهی وعدهٔ فردا که مرا
دل این وعدهٔ فردای تو نیست
«انوری»

دیوان حافظ – دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – عشق تو نهال حیرت آمد

دیوان حافظ – نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد

دیوان حافظ – دلا بسوز که سوز تو کارها بکند

دیوان حافظ – یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد

دیوان حافظ – آن کس که به دست جام دارد

دیوان حافظ – درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

شاهنامه فردوسی – خوان پنجم گرفتار شدن اولاد به دست رستم

شاهنامه فردوسی – پادشاهى زوطهماسپ

شاهنامه فردوسی – اندرز كردن منوچهر پسرش را

شاهنامه فردوسی – آبادانى و آرامش شهرها هنگام پادشاهى هوشنگ

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن فريدون پسران را

شاهنامه فردوسی – كشته يافتن ويسه پسر خود را

شاهنامه فردوسی – زادن سهراب از مادرش تهمينه‏

شاهنامه فردوسی – پادشاهى فريدون پانصد سال بود

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آب دزد

(دُ) (اِمر.)
۱- منفذی درون زمین که آب و نم از آن نفوذ کند.
۲- مجرای آب.
۳- ابر، سحاب، قطره دزد. (فره)

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.