گفتار اندر آفرینش آفتاب
ز ياقوت سرخست چرخ كبود نه از آب و گرد و نه از باد و دود
بچندين فروغ و بچندين چراغ بياراسته چون بنوروز باغ
روان اندرو گوهر دلفروز كزو روشنايى گرفتست روز
ز خاور بر آيد سوى باختر نباشد ازين يك روش راستتر
ايا آنكه تو آفتابى همى چه بودت كه بر من نتابى همى
در هجر تو گر چشم مرا آب روان است
گو خون جگر ریز که معذور نماندست
«حافظ»
(بِ حَ) [ فا - ع. ] (اِمر.)
۱- آب زندگانی ؛ گویند چشمه‌ای است در ظلمت که هر از آن بنوشد عمر جاودان پیدا می‌کند، اسکندر و خضر به دنبال آن رفتند، خضر از آن آب نوشید و عمر جاودان یافت.
۲- نوعی از شراب آمیخته به ادویه تند، ماءالحیات.
۳- نوعی از مهره‌ها به رنگ زرد که زنان از آن دستبند و مانند آن سازند.
۴- دهان معشوق.
۵- سخن گفتن معشوق.
