شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

گفتار اندر آفرینش آفتاب

ز ياقوت سرخست چرخ كبود نه از آب و گرد و نه از باد و دود

بچندين فروغ و بچندين چراغ بياراسته چون بنوروز باغ‏

روان اندرو گوهر دلفروز كزو روشنايى گرفتست روز

ز خاور بر آيد سوى باختر نباشد ازين يك روش راست‏تر

ايا آنكه تو آفتابى همى چه بودت كه بر من نتابى همى

دیوان حافظ - هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, گفتار اندر آفرینش آفتاب

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

من ار چه حافظ شهرم جوی نمی‌ارزم
مگر تو از کرم خویش یار من باشی
«حافظ»

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست

دیوان حافظ – ای شاهد قدسی، که کشد بند نقابت

دیوان حافظ – روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست

دیوان حافظ – ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

دیوان حافظ – تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج

دیوان حافظ – آن پیک نامور که رسید از دیار دوست

شاهنامه فردوسی – رسيدن سهراب به دژ سپيد

شاهنامه فردوسی – پرسيدن فريدون نژاد خود را از مادر

شاهنامه فردوسی – ديدن فريدون دختران جمشيد را

شاهنامه فردوسی – شكيبايى ايرج و برترى عقلش

شاهنامه فردوسی – رفتن زال به نزد رودابه

شاهنامه فردوسی – كشته شدن تور بر دست منوچهر

شاهنامه فردوسی – خواب ديدن سام از چگونگى كار پسر

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن زال

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آب چشم

(بِ چَ) (اِمر.) اشک، سرشک.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.