شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

گفتار اندر آفرینش آفتاب

ز ياقوت سرخست چرخ كبود نه از آب و گرد و نه از باد و دود

بچندين فروغ و بچندين چراغ بياراسته چون بنوروز باغ‏

روان اندرو گوهر دلفروز كزو روشنايى گرفتست روز

ز خاور بر آيد سوى باختر نباشد ازين يك روش راست‏تر

ايا آنكه تو آفتابى همى چه بودت كه بر من نتابى همى

شاهنامه فردوسی - دلخوشى دادن سام سيندخت را

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, گفتار اندر آفرینش آفتاب

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

مپسند که با خاک برم درد فراقت
چون دست غم عشق تو برداد به بادم
«انوری»

دیوان حافظ – روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست

دیوان حافظ – صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست

دیوان حافظ – صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

دیوان حافظ – ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

دیوان حافظ – مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست

دیوان حافظ – حسن تو همیشه در فزون باد

دیوان حافظ – واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

شاهنامه فردوسی – پادشاهى زوطهماسپ

شاهنامه فردوسی – ستايش سلطان محمود

شاهنامه فردوسی – فرستادن فريدون جندل را به يمن

شاهنامه فردوسی – نامگذارى رستم

شاهنامه فردوسی – بنياد نهادن جشن سده

شاهنامه فردوسی – پيغام كاوس به زال و رستم

شاهنامه فردوسی – پادشاهى هوشنگ چهل سال بود

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن رستم

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گیس

[ په. ] (اِ.) موی بلند، گیسو.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.